Ruta Corga da Fecha

Miliarios da Ponte Nova en Torneiros (Lobios). Collemos folgos, bebemos, comemos algo e partimos. Neste lugar concentráronse moitos dos miliarios atopados na zona. Aquí non debía estar ningún, non é milla.

Botamos a andar. Suave costa abaixo. Ás beiras, algunhas sobreiras e érbedos, máis propios da vexetación mediterránea ca atlántica; aquí non son raras. A antiga vía romana, unha auténtica autoestrada para aquela época, de uns 7 metros de largura(ancho), deixárona en pouco máis de metro e medio cando axeitaron esta ruta; non dá idea do que era, mais... éche o que hai! Polo menos é cómoda para andar e vai por onde ía a orixinal.
Máis adiante veremos bolos de granito repousando nas beiras da vía.







As augas da Corga do Fecha baixan a pinchos. Rápidas e bravas; por veces mansiñas para repoñerse nas diversas pozas. O desnivel é moi grande e as augas desplómanse nunha sucesión de fechas ou fervenzas e pequenas pozas. Nós subimos agora unha boa costa. Dámos a volta e vemos o val do río Caldo cara ao Limia. Ao norte da Corga do Fecha hai un paredón de granito. Aproveitando as fendas entre a dura pedra creouse un bosque de sobreiras (árbore perenne da familia do carballo) nun terreo ben difícil para calquera especie.

Nós subimos, dá traballo, parece que agatuñamos polo carreiro arriba. Adentrámonos no monte raso de carqueixas e carpazos. Imos vendo novas fervenzas, as vistas do val do Caldo fanse espaciosas e lindas. A baixada de esta costa non preocupa, vai ser moito máis doada.







Un bonsai nunha peneda
















Arrastre e deposición de grandes pedras. Leito escavado na dura peneda.
A ver se percibes un filón vermello no medio de este granito.













Aquis Originis. Restos da "villa" rural e "mansio" romana que daba servizo aos viandantes que pola Via XVIII pasaban.
Zona balnearia ( a que temos á vista) e cociña. O gran Vitrubio recomendaba estas dúas zonas para as boas casas de campo romanas.
Chama a atención o "hippocaustum" para aquecer con piso case un metro por riba e asentado en arquiños de medio punto.

Do outro lado do val, os socalcos do lugar de Torneiros. Aí, os antigos agricultores tiveron que facer uns valados e encher de terra, achanzar o interior para poder producir máis. Modificaron a montaña, o seu espazo, para mellorar.






Chegamos ao fondo do val, despois de pasar o balneario. Unha bañeira de auga quente natural, moi medicinal. Metemos aquí os pés... ou algo máis.
Xa os romanos utilizaron estas augas pois cando fixeron o balneario apareceu unha ara romana adicada ás ninfas.
O río Caldo ("cálido") baixa arrastrando moitas pedras redondas, despois de dar moitas voltas e rozando con canto atopaban ao paso. Á beira de esta piscina sae bafo; a auga quente vai ao río.

Unha área recreativa ben coidada permítenos repousar. Merecemos un descansiño. Claro que o merecemos.